vidi vici to już tak, tylko to veni to tak nie do końca ;o)

źródło: internet

Przepraszam, nie miałam zamiaru tyle zwlekać z dalszą częścią opowieści o mojej wyprawie. Chciałam pisać od razu a tymczasem od razu to wyjechaliśmy na weekend,  cieszyliśmy się kwestią nowego mieszkania i  iiii... :o)

Póki co wrócę do Friedrichshafen.

Gdzie po pierwszej (nie)przespanej nocy ostatecznie wybudził mnie pisk i chichot jakiegoś dzieciaczka, uciszanego przez mamę i głośno dreptającego najwyraźniej w pokoju tuż obok. Usiadłam na łóżku, wsłuchałam się w wesołe odgłosy z sąsiedniego pokoju i rozejrzałam po własnym ... 

W dziennym świetle nabrał przyjemniejszego wyrazu. Wprawdzie przypalona zasłona się nie scerowała a garażowe dachy nie odrdzewiały - ale wraz ze świadomością o pobycie tuż obok rodziny z dzieckiem, zrobiło się przyjaźniej.

Postanowiłam nie łapać pierwszego pociągu w drogę powrotną - "może złapię drugi" ;o) - i wyruszyć na zaplanowane spotkanie.

Z myślą, że przeżyłam jedną noc to z dużym prawdopodobieństwem przeżyję i dwie kolejne, zaczęłam szykować się do wyjścia. 

Swojemu odbiciu w lustrze podczas porannej toalety UROCZYŚCIE przyrzekłam, że film "Vacancy" 

czy inne dobrze nam wszystkim znane tytuły tego typu, były ostatnimi TAKIMI filmami obejrzanym przez Linkę. !!! (I byleby o tych już widzianych jak najszybciej zapomnieć ...)

Opuszczając nad ranem miejsce mojego noclegu, rozejrzałam się dokładniej i przede wszystkim spokojniej po holu, wejściu etc. i przekonałam (samą siebie), że to miejsce z ponad stuletnią tradycją (wg. strony o nim) było po prostu ostatnio remontowane właśnie sto lat temu. Wykładziny, lustra, tapety, stare pianino czy antyczne krzesła - wszystko było shabby (NAWET BARDZO!) ale nie chic! Ale że było zaniedbane nie znaczy, że muszę się tego bać ...

oglądałam, dumałam aż znalazłam się na zewnątrz. Po kilku krokach zostałam powalona na kolana roztaczającą się przed mymi oczami panoramą jeziora i gór - GÓRZYSTYCH TAKICH WIELKICH WYSOKICH ALP PRAWDZIWYCH, wow no po prostu no kurcze no WOW.

Przystanęłam na chwilę.

...

w o w

Dzień zaczął się zdecydowanie lepiej niż poprzedni skończył :o). (Wzrosła nadzieja, że stamtąd przed czasem nie zwieję.)

Grupa szkoleniowa składała się naturalnie z samych panów i mnie. Niby  już jestem do tego przyzwyczajona, że się tak wyrażę "w tej branży" (IT) ale tam ponownie zrobiło to na mnie wrażenie. Niezwykle miłe i wdzięczne tym razem :o).

Jak mi koleżanka Kathrin powtarza "zadanie mam trudniejsze na wejściu, bo trzeba się najpierw potwierdzić (bądź zaprzeczyć) że jako kobieta, że jako blondynka, a i że nie brzydka do tego" (u Kathrin nie blond rekompensuje obfity biust i kłopot z zaprzeczaniem stereotypom ma ona ten sam a może nawet większy ;o) ).

We Friedrichshafen natomiast już na starcie traktowano mnie na równi pod względem fachowym a jednocześnie z największymi przywilejami pod względem grzecznościowym.

Mam wrażenie, że sam Herr Szef tamtejszej firmy nie zaznał tyle grzeczności co ja - nie bez znaczenia było pewne, że reprezentowałam stronę klienta.

Było w każdym razie tak miło i uprzejmie, a przy tym interesująco jaki i zabawnie, że poczułam się po prostu świetnie. Coraz mniej zdołało przerażać a coraz WIĘCEJ zaczynało zachwycać.

Składając we włoskiej restauracji zamówienie jako pierwsza - bo kobieta i rozprawiając z pięcioma Niemcami przy obiedzie o sprawach różnych, ważnych ale i śmiesznych nagle spojrzałam na siebie z boku ... Karola ... Karola gdzie Ty jesteś, co robisz? Niewiarygodne. Mówią do mnie w obcym języku a ja ich rozumiem. Wiem co odpowiedzieć. Nie boję się opowiadać. Głupot (chyba) nie gadam. Czuję się swobodnie. Czuję świetnie. Niewiarygodne ... W trybie przyśpieszonym przemknęły mi przed oczami obrazy ze szkół, średniej, podstawowej, z uczelni, znajomi, bliscy ... Karola. Nie wiem gdzie dojdziesz. Nie wiem co będzie. Ale spójrz, gdzie teraz, na tę chwilę jesteś. ... ktoś rozprawiał na temat wyższości elektrowni atomowej nad wiatrową nawet z uwagi na ochronę środowiska ...

Tak. Chwilami czułam się poza rzeczywistością. Obserwowałam, poznawałam samą siebie. Po długim acz owocnym dniu pracy, spacerowałam chwilę, chwileczkę promenadom, brzegiem jeziora, chłonęłam piękny widok, żałowałam, że jestem tam sama, cieszyłam się że jednak tam jestem. Nie bałam się. Nie wpadałam w żadną panikę.

W hotelowym pokoju zamieniałam dwa słowa na skypie, wymieniałam wiadomości. Treści Łukasza dodawały mi tyle TYLE wiary w siebie i otuchy. Wsparcie z jego strony było niezastąpione i piękne.

"Cześć Iskierko, 
bardzo się cieszę! Jestem z Ciebie bardzo dumny, że tak dzielnie
stawiasz czoła tym wszystkim trudnością, które Cię tam spotykają, ale
które jednocześnie sprawiają, że Twoje-nasze życie jest takie ciekawe,
trudne i wzbudza respekt. Niektórzy sobie takiego nie wyobrażają. 

Podziwiam Cię i inni też Cie podziwiają. Bierzesz swoje życie
w te swoje małe rączki i kierujesz nim tak, że jest pełne sukcesów,
powodzeń i dobrobytu. Jestem pod ogromnym wrażeniem moja Ty silna kobieto!
Czekam na Ciebie tutaj, a jak wrócisz to dostaniesz jakąś nagrodę, że
byłaś taka dzielną. A kolejna nagrodę kupimy sobie duże i wygodne auto
i pojedziemy nim do szafy na ciastko i czekoladę. A jak! :-)
:-* Kocham i ściskam."

Szafa :o) to  Cafe Kredens w Świnoujsciu a pozostałe to choć wyolbrzymione bo z miłości to wyjątkowe i niezwykle podbudowujące.

M.in. dlatego, a może zwłaszcza, czułam się zwycięzca w drodze powrotnej, nie było mi już obco, bo oto udało mi się wyjechać w daleką służbową podróż w samotności, trochę zapanować nad strachem, trochę go zwalczyć, wyciągnąć ze wszystkiego naukę i korzyści i zrobić pierwsze małe kroczki w świecie ludzi, dla których jest to wszystko normalne, którzy powiedzieliby mi "a cóż w tym takiego wielkiego?", no coż - bo ja ten ŚWIAT dopiero poznaję.

:o)

PS. W podróży zwrotnej ;o) jeden z pociągów spóźnił się na kolejny za sprawą czego znalazłam się ostatecznie w środku nocy 100km od domu - nie obyło się zatem dla Rycerza bez przywdziewania zbroi :o) i o godz. 00:48 czekał na mnie z otwartym ramionami na peronie. Cóż to był za uścisk powitalny - warto wyjeżdżać, dla takich powrotów (prawda M.? :o* Ty wiesz ... ;o* :o) ).