Umyśliłam napisać zabawnego posta przed jutrzejszą wyprawą firmową na kajak. Zanim usiadłam do pisania zajrzałam do Stokrotki.
Przemoc domowa z jej punktu widzenia wstrząsnęła mną.
Spłakałam się jak bóbr.
W obliczu takich wydarzeń, takich sytuacji ta męska podłość zastosowana wobec mnie przed kilkoma miesiącami traci na znaczeniu. Choć to zupełnie nie na miejscu mówić w takim momencie o sobie, porównywać. Jednak. Wszystko co przeszłam to nic, w porównaniu do przeżyć Stokrotki.
Brak słów.
I taka ulga, że ona się od tego uratowała. I taka duma z tego. Z niej. Jednoczesne przerażenie, że coś podobnego w ogóle miało miejsce. I setki tysiące przemyśleń. Przecież tak się jeszcze gdzieś dzieje ..
...
Cześć. Przez przypadek trafiłam na Twojego bloga.
OdpowiedzUsuńI poruszył mnie Twój wpis.
I jako ofiara przemocy napiszę jedno.
KAŻDA przemoc wyrządza krzywdę.
Masz prawo się porównywać - czasami jedno zdanie może wyrządzić większą krzywdę niż uderzenie.
Czasami można krzywdzić bez słów i bicia - np. ojczym przez 20 lat nie mówi do dziecka swojej partnerki po imieniu tylko per "panienka" i nie pozwala jeść przy wspolnym stole z calą rodziną.
Krzywda to krzywda i o KAZDEJ NALEŻY MÓWIĆ GŁOŚNO!
Często problem z ofiarami przemocy psychicznej, finansowej czy werbalnej polega właśnie na tym, ze one są przekonane, że nie mają tak najgorzej i właściwie to wszystko jest ok. i nie widzą sensu mówienia o takiej "małej krzywdce", bo przecież inni mają gorzej.
Więc jak cię spotka JAKAKOLWIEK przemoc i agresja, to reaguj, broń sie i mów o nich głośno.
Niech się wstydzi kat nie ofiara,
Linko, też przed chwilą przeczytałam.
OdpowiedzUsuńSzok.
Brak mi słów.
Tak bardzo mi przykro, że musiała tego doświadczyć.
Szok, szok, szok.... smutna i wstrząsająca historia :(
OdpowiedzUsuńBrak słów.