Cytując z siedmiu kolorów tęczy.

"Kilka lat temu wydarzyło się w moim życiu coś, co w konsekwencji upewniło mnie, że nie jestem z żelaza, lecz z porcelany. Cały mój świat zatrzymał się i zamilkł. Życie straciło zapach, kolor i smak. Nawet, jeśli zamkniesz oczy, świat nie zniknie, więc lepiej mieć je szeroko otwarte, by móc sobie uświadomić, czego chcemy. Z zamkniętymi oczami nie osiągniemy zamierzonego celu. Od kilkunastu dni świat znów powoli ruszył, a ja z nim. Nie wiem, czy zdołam dotrzymać kroku jemu i samej sobie, ale spróbuję, bo znowu odzyskałam bezmierną wolę życia, uświadomiwszy sobie, że tylko ja mogę nadać mu sens. Uniosłam się lekko na łokciach, wspięłam na palce i zaczęłam wychodzić z dna mojej rozpaczy. Rozliczyłam się z przeszłością, choć wiem, że ona i tak nie zniknie. I może chcieć także zostać moją teraźniejszością lub przyszłością. Ale dziś już wiem, że strach przed cierpieniem jest gorszy od samego cierpienia. Najbardziej cierpimy, gdy nie potrafimy podjąć żadnej decyzji. I że będzie, co ma być. 

Życie jest zbyt krótkie i zbyt piękne, by je zmarnować. Chcę żyć według życiorysu, który chciałabym dla siebie napisać. Pragnę być zwariowana i przeżyć swoje życie tak, jak mnie się podoba, a nie tak jak się podoba innym." - M. Sawicka, SIEDEM KOLORÓW TĘCZY

Nie przed kilkoma laty, a przed kilkoma miesiącami przekonałam się o tym, że jestem z porcelany. Że serce moje potrafi się połamać i pokruszyć dusza.

Nie od kilkunastu dni a od tygodni, miesięcy świat mój znowu jest w ruchu.

Z pozostałą częścią powyższego tekstu w całości się utożsamiam.

Nie wiem czy mi się uda, czy mi się udaje, ale mimo niewiedzy staram się, próbuję dotrzymywać kroku i światu i samej sobie. Nie będzie co ma być, bo zdając sobie sprawę z kruchości i krótkości życia nie chcę go marnować, nie marnuję i pragnę żyć, żyję według życiorysu, który chciałabym dla siebie napisać.

Witam Was i z przyjemnością poplątaną z nieśmiałością odnajduję się i tutaj.

Dziękuję.

Za obecność. Za każde mądre krzepiące otrząsające rozbawiające dodające siły mailowe smsowe a nawet telefoniczne słowo. Za kontakt. Za cierpliwość. Za świadomość, że gdybym chciała wrócić do świata bloga to Wy czekacie. A jeśli nie, to też w porządku.

Tęskniłam. Więc wracam. Z uśmiechem jestem.