Już nie tylko mieszkam ale żyję w swoim mieszkaniu :o).

Zdanie "Mieszkasz jeszcze czy już żyjesz?" używała IKEA swego czasu jako slogan reklamowy - no przynajmniej tu w Niemczech taki miała. Ja moje obecne cztery (dosłowne cztery! :o) ) kąty zamieszkuję już od pierwszego lutego. Jednakże dopiero od czasu późnej wiosny powoli zaczynam w nich żyć. 

Opóźnienie tudzież spowolnienie procesu urządzania miało u mnie miejsce z powodów finansowych i emocjonalnych. Tych drugich chyba bardziej. Pamiętam bardzo bardzo dokładnie słowa mojej Mamy "Dziecko kochane nie martw się, z czasem wszystko się ułoży. Przyjdzie pora, jak  z chęcią będziesz wracała sobie po pracy do swojego kochanego mieszkanka, włączysz muzyczkę, zapalisz lampkę, usiądziesz w fotelu z książką i będziesz się cieszyć z ciszy, spokoju, wolności - życia, które masz. To zrozumiałe że jeszcze tak nie czujesz, ale to przyjdzie, obiecuję Ci, ja Twoja Mamusia, a dopóki tak nie jest zostań z nami ile chcesz, nie jesteś sama i nigdy nie będziesz, tak tylko się teraz czujesz, ale Ci przejdzie." Myślałam wtedy, że "ile chcesz" będzie trwało całą wieczność albo co najmniej całe moje życie, które spędzę bezpiecznie pod dachem rodziców - ale przecież moja mądra i sprytna Mamuś w życiu nie zaryzykowałaby takiej propozycji ;o).

Mamuś jak zawsze miała rację :o). Po miesiącu pod czułą i troskliwą opieką Rodziców stawiłam czoła powrotom do własnego (wtedy ciągle jeszcze sprawiającego na mnie wrażenie pustego) mieszkania. Na początku starałam się spędzać jak najmniej czasu w nim znajdując sobie wszelkie możliwe zajęcia po pracy byleby później wrócić do siebie. Z czasem jednak przestałam ciszę i spokój w mieszkaniu traktować jako zło koniecznie, zaczęłam się nimi delektować a chęć umilenia sobie tego czasu piękniejszym otoczeniem po prostu sama zagościła w moje nieurządzone dotychczas jeszcze progi.

Że mam gotowe urządzone mieszkanie, długo pewnie jeszcze nie powiem - brakuje mi tyluuuu rzeczy... :o), jak choćby dodatkowe trzy krzesła przy stole, obrazki na ściany, szafka na buty - lista jest naprawdę długa, niekończąca się można by powiedzieć ;o). Jednak zaczęło ono nabierać wyrazu w moim odczuciu. Zaczęło przede wszystkim przynosić mi radość i poczucie bezpieczeństwa. I za to je cenię i w nagrodę z przyjemnością dopieszczam! ;o)

 Całkiem niedawno u Joasi w A cup of heaven dostrzegłam inspirację dla siebie. Następnego dnia pobiegłam do IKEA po podobne poduchy, wracałam z nim jak na skrzydłach :o) - takie drobiazgi a tak cieszą, my kobiety to jednak jesteśmy durnowate ;o).

Tak wygląda inspiracja na blogu Joasi:

A tak za jej sprawą powstały efekt u mnie:

Ogromnie od dawna marzyła mi się ogromna poducha do siedzenia. :o))) Kiedy wracam z pracy, włączam muzyczkę i cieszę się z życia jakie mam, czytam książkę w tej big-podusze zamiast we wspominanym przez Mamę fotelu ;o) (Ale na fotel też się jakiś czaję ;o) )

Jakimś cudem zagościło w moim mieszkaniu kilka nowych okazów zielono-listnych i żyje (czasem marnie, ale jednak ;o) ).

Zacny pamiętny zasłużony Fiołek, pozostawiany niegdyś na pastwę Szynszyli tym razem zaginął w akcji przeprowadzania się na dobre.

Nie przetrwał dwóch tygodni rozłąki zimą, kiedy to tymczasowo ja mieszkałam u jednych przyjaciół a on trafił pod dach (i domniemaną opiekę!) drugich ;o).

I tak zasługuje na miano Najdzielniejszego Cyklamena Alpejskiego i tak. I żadna orchidea czy kalia go nie zastąpi ;o).

(Tak przy okazji wśród zalet życia bez stałej obecności stworzenia męskiego pod jednym dachem dostrzegam m.in. tę, że naleśniki na słodko, gofry, makaron z białym serem czy też jogurt z płatkami i owocami można sobie nazwać obiadem i nie martwić się o nieobecność mięsa w daniu! Ha ha!!! re-we-la-cja po prostu :oD )