Tydzień inny niż zwykl(ł)e. =o)

I co? Mieliście dzisiaj wolne w Polsce?

A ja nie.

Ale miałam(!) CAŁY ubiegły tydzień. I był on wyjątkowy. Mówię wam. Niezwykły, pokuszę się, żeby nawet powiedzieć: baśniowy ...

=o)))))))

Małe Misie wprowadziły się do jednego z pokoi. W naszej wannie zamieszkała Syrena. Pośród gazet zagościły kredki i kolorowanki. W przedpokoju parkowała hulajnoga. Pod sufitem latał kolorowy motyl. A animowane filmy porywały z rzeczywistości i przenosiły do Świata Disneya. Oto siedmioletnia Hania i jej przyjaciele wypełnili nasze cztery kąty śmiechem, zabawą i wesoła gadaniną. :o))))))) Dzień był za krótki i jednocześnie się nie kończył. Od bajek, przez plac zabaw, do zoo, cyrku i nad fontanny. Wesoła podróż od rana do wieczora. W podskokach. Podróż z watą cukrową i naleśnikami.  Podróż pełna uśmiechów. Dla mnie to chyba taki mały powrót do dzieciństwa. Dla Hani - mam nadzieję udane chwile jej dzieciństwa. Sama pamiętam dobrze podobne wakacyjne wyjazdy do moich własnych cioć i starszych kuzynek, za którymi (zarówno wyjazdami jak i kuzynkami i cioteczkami) przepadałam! Jeśli udaje mi się wzbudzić choć w połowie tyle radości w małej Siostrzenicy Łukasza :o) jestem przeszczęśliwa. Bezcennym było obserwować uśmiechniętą buzię Haneczki szalejącej po ogromnym placu zabaw z "najfajniejszą zjeżdżalnią świata!" ;o), na którym gotowe byłyśmy pozsotać nie chwilkę, nie dwie ale do samego znudzenia. Co oczywiście nie nastąpiło, od placu zabaw oderwała nas jednak chwila głodu ;o). Wróciłyśmy tam jeszcze nie raz. Zresztą sama nie omieszkałam wdrapać się na konstrukcję zabaw choć przed super zjeżdżalnią przyznaję szczerze miałam nieco pietra - była tak wysoka, że obawiałam się, że przy mojej niedziecięcej wadze po prostu się nie zatrzymam, nie tyle w polu przewidzianym na zatrzymywanie, co w ogóle z placu zabaw z rozpędu wylecę. Ale udało się - dodatkowe hamowanie podczas zjazdu było niezbędne i nie umknęło uwadze czekającej na mnie na dole Hani "Karola, ale po co hamowałaś?! Musisz spróbować jeszcze raz bez hamowania." - "ach nie Haneczko, uwierz mi, że lepiej nie ..." ;o). Ale nie tylko huśtawki, trampoliny i zjeżdżalnie stanowiły dla mnie o odmienności, niezwykłości dnia z Hanią od dnia codziennego. Choćby wyjście na lody z dzieckiem to zupełnie inne wyjście na lody od takiego z dorosłymi znajomymi. Dziecko radośnie zgaduje jeszcze w domu jakie smaki będą do wyboru i zastanawia się nad nim. Opowiada jakie owoce lubi najbardziej i dodaje, które z nich rosną na krzaku u babci w ogródku. Aż mi się czas biegania po ogrodzie u własnej Babci i zbierania w nim malin prosto z krzaka przypomniał. Nie wspomnę już o chwytającej za serce bajce, której melodie i głosy bohaterów zabrzmiały dokładnie tak, jak wtedy gdy sama miałam siedem lat i siedziałam na dywanie wpatrzona w telewizor trzymając za rączkę siedzącą obok mnie młodszą Siostrę. Nie żartuję. Wzruszyłam się oglądając Pinokia i już poinformowałam Anetkę, że przed nami seans filmowy - na dywanie, przed telewizorem z kokardkami we włosach ... ;o))))))), ona też już nie może się doczekać ;o). Jednym zdaniem: czas spędzony z Hanią był  dla mnie bardzo BARDZO udany. A jej wypowiedź "wiesz Karola, czuję jakby to był jeden dzień, a to już koniec i muszę wyjechać, szkoda" i splecione na mojej szyi na pożegnanie małe przecież jeszcze rączek, buziak w policzek i krótkie "będę za tobą teskniła" są najlepszą i największą nadzieją na to, że jej również się podobało.