Nominowana do VERSATILE BLOGGER - DZIĘKUJĘ! =o) I opowiadam 7 ciekawostek o sobie ...

Drogie mi, przeze mnie lubiane, które uwielbiam czytać  Mama bliźniąt, Julita w biegu i ŻÓŁWICA przyznały mi blogowe wyróżnienie/nominowały mnie do zaszczytnego tytułu ;o) Versatile Blogger. Ile ta nominacja ma wspólnego z prawdą a ile z sympatią wyżej wymienionych nie dociekam ;o) lecz niezmiernie się cieszę i jestem wdzięczna! :o)))))))

W zamian za odznaczenie zobligowana jestem do podzielenia się 7 rzeczami których (chyba) jeszcze o mnie nie wiecie ...

• 1 Wielka Ucieczka.

 Kiedy miałam osiem lat - uciekłam z domu.
Oto do czego sprowokował mnie jeden z odcinków szalonej Pippi Langstrumpf, w którym to ona, Annika i Tommy wybrali się sami w daleką podróż w tajemnicy przed rodzicami rodzeństwa. 
TEŻ zapragnęłam taką podróż pełną fantastycznych przygód!
Na gigancie towarzyszyła mi moja najlepsza wówczas kumpela, Danusia.

Po wpadnięciu na ten genialny pomysł umówiłyśmy się, że dnia następnego kiedy do mnie przyjdzie, wyjdziemy na podwórko po obiedzie, powiemy, że jak zwykle tylko przed dom na ogródek a w rzeczywistości z niego wyjdziemy i pojedziemy w świat.

Wiedziałam że bez pieniążków daleko nie zajedziemy, dlatego wzięłam sumkę ze sobą ze znanego mi miejsca, w którym Rodzice przechowywali pieniążki. Znalazłam tam wtedy tylko Marki Niemieckie. Przypuszczając, że żaden kantor mi ich nie wymieni jako dziecku, postanowiłam wykorzystać znajomości. W pewnym sklepie pracowała dobra znajoma rodziny, która widziałam jak czasem wymienia ludziom pieniążki niczym w kantorze.

Wszystko przebiegało zgodnie z planem. Niepostrzeżenie udało nam się z Danusią opuścić ogródek. W pierwszej kolejności udałyśmy się do sklepu, by pod kłamstwem, że Tata mnie przysłał, wymienić potrzebne pieniążki. Potem w kolejnym sklepie, zakupiłyśmy po paczce prażynek, litrze coli i CAŁYM słoiczku masła orzechowego DLA KAŻDEJ Z NAS.
Z takim prowiantem w zrywkach, udałyśmy się na przystanek PKS.
Wsiadłyśmy do pierwszego autobusu jadącego do następnego większego miasta.
Nabyłyśmy u kierowcy dwa bilety. I rozlaliśmy wstrząśnięta colę po całym autobusie. Pamiętam dobrze.

W wielkim mieście w pierwszej kolejności wybrałyśmy się NA PŁYWALNIĘ! (Której w naszym nie było.)
Uknułyśmy, że pani w okienku w kasie przy wejściu może nam nie sprzedać biletów, skoro nawet nie sięgamy do tego okienka i postanowiłyśmy przemknąć pod nim niepostrzeżenie.

Wyobrażacie sobie, że nikt tam nie zwrócił uwagi na samotnie kąpiące się w basenie w majtkach i podkoszulkach ośmiolatki!?
Harcowałybyśmy w wodzie do znudzenia, gdyby nie ratownik, który do nas podszedł i poinformował, że jeżeli nie należmy do zaraz rozpoczynającego się kursu pływania, mamy opuścić basen.
No to grzecznie udałyśmy się do szatni. Która okazała się obecnie sprzątana przez panią sprzątającą. Ta od razu rzuciła nam pytanie "a co wy dziewczynki tu robicie?!" - najwyraźniej w tej szatni miało nie być nikogo i WYOBRAŹCIE sobie, że jak po krótkim wywiadzie sprzątaczka odkryła, że weszłyśmy tam za darmo, wzięła od nas po parę złoty i puściła nas wolno!
OŚMIOLETNIE DZIECI SAME NA BASENIE!

Pamiętam, że pokręciłyśmy się jeszcze tam po mieście, kupiłyśmy parę gadżetów i postanowiłyśmy jechać DALEJ ...

Tym razem taksówką.

Na postoju wsiadłyśmy do pierwszej i powiedziałyśmy, że chcemy jechać do miasta, które było 400km dalej ...
Do dziś pamiętam słowa Taksówkarza "ale wiecie, że to bardzo daleko?" - "TAK! Ja mam tam ciocie" - "a czy macie tyle pieniążków, żeby aż tam jechać" - "TAK, MAMY DUŻO" - "no to dobrze, to musimy tylko zajechać po drodze do mnie do domu, bo to daleka podróż i muszę wziąć kilka rzeczy ze sobą, dobra?" - "Dobrze!".

I taksówka ruszyła z nami, małymi dziewczynkami na tylnym siedzeniu.
...

Kiedy Taksówkarz zatrzymał się, wysiadł i powiedział, że zaraz wraca, rozglądałam się po okolicy i obserwowałam go dokąd idzie.
Ku mojej OGROMNEMU zdziwieniu udał się NA POLICJĘ!
Kiedy to zobaczyłam i zrozumiałam, że to może być koniec przygody, postanowiłam wiać z taksówki. Ale Danusia na ten rozwój wydarzeń postanowiła się rozpłakać. I nie udało mi się jej uspokoić ani wyjść z auta dopóki Pan Policjant nie otworzył nam drzwi i nie poprosił byśmy poszły za nim.

No i trafiłyśmy na komisariat, gdzie wypytano nas o imiona i nazwiska, miejsce zamieszkania i wiek, który wspaniałomyślnie zawyżyłam w zeznaniach do lat 10-ciu sobie i 9-ciu, ciągle mazagającej się Danusi.
Potem słyszałam jak Pan policjant telefonuje z komisariatem naszego miasta w celu ustalenie numeru telefonu do naszych domów. Kiedy do nas wrócił powiedziałam mu, że gdyby mnie zapytał o numer do domu, mogłabym mu go podać i nie musiałby szukać, odpowiedział mi na to, że jak jestem taka mądra to mogę też zaraz zwiedzić celę jeśli chcę ...

Ośmioletnią Linkę odebrał z komisariatu Tata. Mama czekała na nią w domu. Czekała zdecydowanie dłużej niż w rzeczywistości trwało te kilka godzin niewiedzy "gdzie się podziało moje dziecko?". Rodzice długo i dużo rozmawiali z Linką.

A ona nigdy wcześniej i nigdy później nie zrobiła niczego równie głupiego.

• 2 Ale cyrk!

Tańczyłam w cyrku.
:o))))))) 
Wraz z moimi koleżankami, Kamilą, Malwiną, Danusią i Dorotą z naszego tanecznego zespołu. 

Jako dziecko uczęszczałam na zajęcia taneczne w szkole jak i poza nią. A kiedy te zajęcia rozwiązano wraz z czterema koleżankami zaczęłyśmy ćwiczyć układy na własną rękę. I występowałyśmy z nimi. Na apelach, festynach, przeglądach w naszej mieścinie a nawet w cyrku.
Kiedy Cyrk Arizona przyjechał do naszego miasta koleżanki kręciły się koło obozowiska aż przypadkiem nawiązały rozmowę z dyrektorem trupy.
Zaprosili nas na przesłuchanie ;o), na którym wprowadzone do tańca szpagat i kilka przewrotów przekonały artystów do włączenia nas do programu. Do końca ich pobytu dwa razy dziennie występowałyśmy na zakończenie show jako "Niespodzianka. DZIEWCZYNY Z TUTEJSZEGO MIASTA!".
Do dziś pamiętam oślepiające światło na arenie i uczucie kiedy wychodziłyśmy wraz z wszystkimi pozostałymi artystami na oklaski i pożegnanie się z publicznością.
TO BYŁO COŚ - mówię Wam =o)))))))

Marzyłyśmy wtedy o tym, żeby pojechać z nimi w trasę na wakacje. Oni byli za, tylko nasi Rodzice nie bardzo .. ;o) 
Cyrk Arizona przyjechał do nas jeszcze kilka kratonie po roku bodajże, potem znowu po dwóch i paru latach i iiiii. Zatańczyłyśmy ponownie w nim, nawet jak byłyśmy już w szkołach średnich! ;o)
Jednego lata wraz z Kamilą spotkałyśmy ich będąc nad morzem.
Zawsze mamy wstęp wolny na ich przedstawienie i najlepsze miejsca ;o).

A ostatnim razem jak byli w naszym mieście, poszłyśmy z Malwiną i JUŻ jej córeczką na przedstawienie. Pozostałe z nas pierwszy raz niestety nie mogły odwiedzić starych przyjaciół.

• 3 Tak odrobinkę chyba artystyczna dusza jestem ...

Pisuję wiersze w grubym zeszycie.

Prowadzę pamiętnik od 7 roku  życia.

(Oczywiście im starsza jestem tym dłuższe mam przerwy. Od kilku miesięcy zwlekam z wpisem, że oto SKOŃCZYŁAM STUDIA HURA! )

• 4 NIE(!) dla małżeństwa.

Długi okres mojego (wszak jeszcze) młodego  ;o) życia przekonana byłam, że nigdy nie wyjdę za mąż.

Nie tyle nie czułam potrzeby co złość i wstręt do małżeńskich związków.

Dzisiaj nie mam nic przeciwko ale i nie nalegam na małżeństwo.

Zgodnie nie spieszmy się z tym z Łukaszem.

Mimo iż tak właściwie to on mi się już dawno dawno temu, jeszcze przed maturą oświadczył, tak między nami i dla nas samych. Nabył srebrną małą uroczą obrączkę, ubrał w garnitur i z różą w ręku prosił na początku naszego dorosłego życia bym spędziła je całe u jego boku ... - ach taki poryw mieliśmy! :o) Ale mimo to, teraz rozprawiamy o tym jakże wyjątkowym by było nie pobierać się przez całe wspólne życie a dopiero może ku jego schyłkowi staruszkami stanąć przed ołtarzem przypieczętowując lata LATA szczęścia spędzone razem ...

Może dlatego wydaje mi się to takie wyjątkowe, bo patrze na liczne pary mnie otaczające i sądzę o nich, że ten ślub właśnie i ewentualnie posiadane dzieci zmuszają, zaznaczam ZMUSZAJĄ tych czy tamtych dwoje do życia razem ... bez tego ślubu, bez tych dzieci już dawno nie byliby razem ... 

W ten chyba sposób dodaję sama przed sobą szczególnego znaczenia, że oto my NIE będąc małżeństwem, NIE mając dzieci i TAK jesteśmy razem, bo po prostu tego chcemy. Nic poza nami samymi nie trzymam nas razem. Póki co czuję, że to wyjątkowe i podoba mi się ten stan.

• 5 Chciałabym bliźniaki.

Jak z tym ślubem to tak niekoniecznie, to bardzo pragnę dzieci (ale jeszcze nie teraz) i bardzo bym chciała urodzić bliźnięta. Wiem, że sobie nawet nie wyobrażam ile to "pracy" i nie wiem skąd mi się to wzięło, ale to pragnienie jest we mnie od zawsze i najbliżsi o nim wiedzą i trzymają kciuki ;o). Łukaszek jest deko przerażony ... 

• 6 i 7 nie przychodzą aktualnie mi do głowy. 

:o) Ale może to dobrze tyle już nabazgrałam, czy komuś chciało się przeczytać ... ?

Jest ktoś tutaj jeszcze ze mną? :o)

Mogę teraz nominować wybrane przeze mnie osoby, jednakże te które bym wybrała już biorą lub wzięły udział w zabawie. Dlatego pozdrawiam je wszystkie i wszystkich pozostałych i życzę udanego tygodnia! =o)))))))

PS. EDYTUJĘ bo wymyśliłam!

• 6. Miałam już wszystko na głowie!

Od blondu przez rudy po czerń, długie, krótkie a nawet trwałą! Ha! ;o) Obecnie jestem blond. (Naturalnie jestem/byłam ciemny blond)

• 7. Nie wiecie a raczej nie widzicie moich zdjęć. Jakoś nie jestem przekonana ale z tej okazji w ramach wyjątku ...