W niedzielę w górach po pozytywną energię :o).

Łukaszek ma Siostrę. I my tak sobie umyśliliśmy spędzić z tą naszą M. i jej małą Familią odrobinkę przyjemnego czasu, bo dawno już nas gdzieś wszystkich razem nie było :o).

Wsiedliśmy więc minionego niedzielnego przedpołudnia w autko i ruszyliśmy przed siebie, ruszyliśmy w góry.

Cel naszej podróży nie był ostatecznie sprecyzowany - wszystko wyszło, jak to się mawia: w praniu :o).
Wiedzieliśmy, że chcemy pospacerować razem, zjeść wspólny obiad. Te główne założenia udało nam się bez najmniejszego kłopotu zrealizować :o) a i ileż PONADTO.

Już samą podróż samochodem mieliśmy ciekawą. Okolice przepiękne, nie sposób się nie zachwycać. Tuż za oknem pola pełne bławatków i chabrów a w oddali góry.  Wesołe rozmowy głośnym śmiechem przeplatane a chwilami nawet wspólne śpiewanie - ani na moment nie byliśmy znużeni.
Obiad obiadem, coś tam każde z nas poskubało - to komuś zjedzono ostatnią frytkę z talerza pod nieuwagę właściciela,to komuś picia po posiłku zabrakło, bo wytrąbił wszystko przed i w trakcie jedzonka, ten miał porcję za dużą, tamten za małą - ot standardy poza domem jedzenia ;o).
Mało czy dużo, wszystko było smaczne a i miejsce ciekawe - bo do takiej chaty z bali żeśmy zawitali, rany jak tam drewnem pachnie! :o) A na widok (nie rozpalonego rzecz jasna) kominka od razu  z M. wyobraziłyśmy sobie pitą przy nim zimową porą herbatkę ... :o). Oj będziemy musiały tam wrócić :o).

Następnie wybraliśmy się na upragniony spacer tuż nad zimnym górskim potokiem. Ale było frajdy!
Podczas gdy my, dorośli, zastanawialiśmy się jak go przekroczyć, Hania moczyła już w nim jedną rączkę, drugą trzymając się mojej i przekonywała nas: "zdejmijmy buciki i przejdźmy po wodzie, proszę, proszęproszęproszę" :o). I tak też z M. zrobiłyśmy, a Łukasz z Tomaszem próbowali utrzymać równowagę stopując w pantoflach po górskim mokrym kamieniu, śmialiśmy się przy tym wszyscy, razem z uradowaną Hanią, jak dzieci :o).

Urokliwa ścieżka w lesie i piękne polany, dech zapierały. Rozochoceni urodą przyrody i atmosferą, zeszliśmy ponownie do rzeki, trzej śmiałkowie, Łukasz i M. z Hanią postanowili moczyć nogi w zimnym górskim strumieniu. Pisków, wrzasków i śmiechów było co niemiara. Rany(!) jakże bezcenne są takie beztroskie momenty :o))))))). Aż żal było wracać.

W drodze do domu, wstąpiliśmy do kawiarenki na pyszne letnie desery. Posiedzieliśmy na ławce w parku pełni dobrych humorów i pozytywnej energii.
Emocje, których nigdy dosyć :o).


Żeby takich dni było więcej, żeby nie było ich mało!
:o)))))))

Fot. Tomasz

Fot. M.

Fot. M.

Fot. M.